Portfolio Haptotherapie |
|
|
Reflecties22 september 2008 (Lesdag) 'Laat je hart spreken, Eline.', was wat Monique zei en me raakte. Want ik wist niet hoe ik dat moest doen. Ik wist niet meer hoe ik de ontmoeting met Annet moest oppakken. Ik zocht naar woorden, naar strategieën, een aanpak hoe ik haar naast me of in beweging kon krijgen. Ik had een rol aangenomen. Maar dat was juist niet wat nodig was. Ik had er alleen maar hoeven zijn, als mens. Dat klinkt zo simpel, maar dat is het niet. Uiteindelijk vond ik mezelf wel, in de emotie en de tranen. Ik besefte me dat ik hard aan het werk was, mijn best deed om iets te doen, iets voor elkaar te krijgen. Iets dat ik in mijn dagelijks leven vaak doe en me ook veel energie kost. Wat bijzonder was te ervaren dat ik er kon zijn met mijn tranen. Ik voelde de aanwezigheid van iedereen om me heen. Als ik eenmaal huil, is het ook aanwezig. Het heeft even geduurd voordat mijn laatste snik voorbij was. De afronding kwam in de sessie met Mariska als therapeut. Daarin liet ik mezelf zien. Koos mijn eigen plek. Eerst veilig, daarna nieuwsgierig naar de andere kant. Daar voelde het wel minder samen, maar genoeg om te blijven zitten. Oftewel intimiteit, in mijn eigen kracht staan, in verbinding met de ander. Dat is waar ik volgens Monique op aangesproken wordt. Door vanuit mezelf de verbinding met de ander aan te gaan. 'Binnenstebuiten', noemde Anne-Jan het eerder deze dag. Geleerd Nu een paar dagen later, raakt het me nog. Ik voel me doorgaans wat vlak als ik alleen ben, maar bij mensen die me nabij zijn, voel ik wel mijn emotie. Laat het soms toe. Ik denk dat ik hier wel de essentie van de haptotherapie te pakken heb. Hoewel ik nog geen idee wat ik daaraan zou moeten doen. Misschien niets. Juist niets doen en het ervaren.
|