Reflecties
28 oktober 2008 (Lesdag)
Gedaan
Annet en ik kwamen later aan door treinvertraging. We vielen in een wisseling
van gedachten over het stoppen van Lesley. Daarna vertelde Monique de
hoofdlijnen van het OWS aan de hand van een mooie presentatie met passende
beelden en tekst. Na de lunch gingen we met elkaar een cliënt, Chantal
begeleiden. Eerst met zijn allen vragen stellen, vervolgens koos Chantal Sabrina
voor de positiebepaling en Jessica voor de aanraking. We sloten af met rondje
waarin ieder met twee woorden zijn of haar beleving weergaf.
Beleefd
Ik was geraakt door de cliënt, Chantal. Ze presenteerde zich heel zelfstandig
en maskeerde de pijn die ze daaronder ervaarde. Daar was ze zich van bewust,
maar kon/durfde er niet bij te komen. Ik kon er wel bij, maar beleefde het in
mezelf. Wat zich ook uitte in tranen tijdens de pauze. Ik hoopte dat het daarmee
zou zinken, maar dat deed het niet. Kort overwoog ik het te delen in de groep,
maar de situatie was er niet meer naar. Vervolgens zat ik ermee, zonder dat ik
in staat was iets van mijn geraaktheid in te brengen. Het blokkeerde mij
letterlijk en gaf me een onmachtig gevoel. Mijn afsluitende woorden van de dag
waren dan ook innerlijk bewogen en bewust onbekwaam.
Op de terugweg in de trein had ik met Annet helder gekregen dat het niet mijn
eigen pijn was. Eenmaal thuis gekomen, deelde ik mijn ervaringen met Carla en
pas toen had ik weer ruimte om het te laten gaan.
Geleerd
Het is fijn te
beseffen dat ik met mijn geraaktheid mag ervaren en thuis mag delen, maar ik wil
het liever daar laten waar het hoort. Ik hoop dat ik het de volgende keer in kan
brengen in een sessie, door het bijvoorbeeld te benoemen. Misschien zijn
er ook nog andere manieren voor? Dat wil ik graag ontwikkelen.